11 czerwca 2016 roku o godzinie 04.00 wyruszyliśmy w podróż do czasów piastowskich .
Wycieczka historyczna do Biskupina i Gniezna mimo, że część mieszkańców za czasów szkolnych już tam była i tak miała dużą frekwencję. Na miejscu byliśmy około godziny 08.30. Do otwarcia Muzeum mieliśmy pół godziny więc co niektórzy mogli posilić się przed dłuższym spacerem w pobliskim fastfudzie.
Pierwszym obiektem który spotkaliśmy na naszej drodze, była chata pałucka z drugiej połowy XVIII wieku. Przeniesiona w latach 60-tych ze wsi Biskupin, stanowi przykład tradycyjnego budownictwa pałuckiego. Ekspozycja etnograficzna uzupełniona jest w czynną pasiekę oraz studnie z żurawiem.
Następnym przystankiem była ZAGRODA WISZA ze scenografią do filmu STARA BAŚŃ, KIEDY SŁOŃCE BYŁO BOGIEM FILM-KLIK Zagroda bogatego chłopa
Zanim dotarliśmy do osiedla obronnego ludności kultury łużyckiej przeszliśmy przez obozowisko łowców i zbieraczy z epoki kamienia (mezolit)
Najbardziej znanym miejscem w Biskupinie jest osiedle obronne ludności z kultury łużyckiej, tam był nasz kolejny cel.
"Na półwyspie zrekonstruowano jedynie fragment osiedla. Najbardziej charakterystycznym z nich jest brama. Po jej obu stronach znajdują się dwa odcinki wału oraz falochron. Plany odkrytych w czasie wykopalisk konstrukcji pozwalają na wierną rekonstrukcję przyziemnych części wszystkich obiektów do wysokości 1 m. Wyższe partie zrekonstruowano na podstawie niektórych pośrednich danych. Nie wiemy jaki kształt miało np. przedpiersie wału, za którym kryli się obrońcy. Domniemanym jest też kształt i wysokość wieży obronnej. Wiernie natomiast zostały odtworzone wrota grodu, odnalezione w czasie wykopalisk. W 1999 roku zbudowano fragment pełnej rekonstrukcji wału z drewna dębowego. We wnętrzu wału znajdują się schody i zwiedzający mogą wejść na jego koronę.
Naprzeciw bramy zbudowano ulicę poprzeczną z dwoma rzędami domów. W każdym rzędzie, liczącym osiem domów, znajduje się dwie pełne rekonstrukcje wnętrza. Wysokość wejścia do chat zrekonstruowano na podstawie zachowanych, wyplatanych z gałęzi furtek. Także wysokość domów odtworzona została na podstawie łątek, pochodzących z osiedla starszego, a użytych wtórnie do wyłożenia podłóg w chatach.
Nie do końca wiadomo, czym kryto dachy w łużyckim Biskupinie. Najbliższa okolica obfitowała w trzcinę i sitowie, dlatego też użycie tych materiałów wydaje się najbardziej prawdopodobne. Nie wiemy, jak wyglądały dokładnie dachy. Rozstaw słupów we wnętrzu chat wskazuje jednak, że
konstrukcja dachów opierała się na sochach i belce biegnącej w najwyższym punkcie dachu, zwanej ślemieniem" -INFO [http://www.biskupin.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&submenu=16&menu=16&strona=1]
"Pierwszym obiektem jest tutaj rekonstrukcja obozowiska łowców mezolitycznych, czyli pochodzących ze środkowej epoki kamienia. Ludzie, którzy wtedy żyli na naszych ziemiach nie znali rolnictwa, pożywienie zdobywali polując w pierwotnej puszczy, która ich zewsząd otaczała. Ich dieta uzupełniana była rybami oraz dziko rosnącymi roślinami, grzybami i owocami. Mezolityczni łowcy często przenosili swoje siedziby, wędrując w poszukiwaniu zwierzyny. Ich schronienia stanowiły proste szałasy, które łatwo i szybko można wznieść, ale i bez większego żalu porzucić.Kilkadziesiąt metrów dalej, znajduje się rekonstrukcja „długiego domu” z neolitu, czyli młodszej epoki kamienia. Takie właśnie „długie domy” wznosili około 6 tysięcy lat temu pierwsi rolnicy. Miały one charakterystyczny kształt wydłużonego trapezu i mogły posiadać długość nawet ponad 40 metrów. Mieszkańcami poszczególnych chat było kilka spokrewnionych ze sobą rodzin, tworzących ród. Członkowie tych rodów wspólnie uprawiali ziemię, obsiewając je głownie zbożami (pszenicą i jęczmieniem) oraz warzywami strączkowymi i bulwiastymi. Hodowano bydło, owce, kozy oraz świnie. Oprócz rolnictwa ci pierwsi rolnicy przynieśli również znajomość innych, nie znanych wcześniej wynalazków: wykonywania naczyń glinianych, tkactwa (wykorzystując włókna wełniane i lniane) oraz technikę gładzenia kamienia za pomocą której wykonywano topory służce do karczunku lasu.
Opodal rekonstrukcji „długiego domu” znajduje się podobny obiekt, który mieści w swoim wnętrzu niewielką wystawę „Epoka pierwszych rolników”. Jest ona poświęcona epoce neolitu, której początek stanowił ogromny skok w rozwoju cywilizacji ludzkiej. Pojawienie się rolnictwa było pierwszą z trzech wielkich „rewolucji” w dziejach ludzkości (obok rewolucji przemysłowej i rozgrywającej się na naszych oczach rewolucji informatycznej). Dzięki rolnictwu ludzie mogli produkować żywność, a nie tylko ją „pozyskiwać” z natury, jak to miało miejsce we wcześniejszych tysiącleciach. Umożliwiło to nagły przyrost ludności oraz bardziej osiadły tryb życia i budowanie stałych siedzib. Prezentowana wystawa opowiada o życiu codziennym, gospodarce, obrzędowości oraz przemianach zachodzących w ciągu tej trwającej około trzech tysięcy lat epoki.
Po wyjściu z wystawy kierujemy się do znajdującego się opodal wyjątkowego i nieco tajemniczego miejsca. Znajdziemy się tutaj niewielkie oczko wodne, zwane od dawien dawna „źródełkiem”, gdyż spod ziemi wypływa tutaj zasilające je kryniczna woda. Do powstania tego miejsca przyczynili się prawdopodobnie mieszkańcy jednego ze znajdujących się tutaj „długich domów”. Wykopali oni głęboki dół w celu pozyskania gliny, która była potrzebna do lepienia garnków i uszczelniania ścian domostw. Wydobywając glinę przerwali oni warstwy wodonośne i doprowadzili w ten sposób do powstania źródła. Przez całe tysiąclecia miejsce to służyło okolicznej ludności do czerpania wody, a w niektórych okresach uchodziło ono zapewne za „święte źródło” i wierzono, że zamieszkują ją wodne duchy, który należy składać drogocenne dary."info [http://www.biskupin.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&submenu=16&menu=16&strona=1]
Ostatnim z ważniejszych miejsc zwiedzonych przez nas była osada z czasów piastowskich. "Stacjonarne badania archeologiczne na stanowisku Biskupin 6, obejmującym swym zasięgiem teren gdzie dziś zlokalizowana jest rekonstrukcja wioski wczesnopiastowskiej, rozpoczęte zostały w roku 1949 i trwały do roku 1954. W trakcie tych badań zarejestrowano relikty wioski – okolnicy z pustym majdanem pośrodku, gdzie znajdowały się jamy gospodarcze służące między innymi do pędzenia dziegciu oraz wędzenia ryb.Odkryta osada rozwijała się już między VIII a przełomem IX i X wieku, natomiast jej największy rozkwit przypada na drugą połowę X wieku i związany jest ściśle z powinnościami wobec możnowładcy rezydującego w niewielkim grodzie położonym dokładnie w tym samym miejscu gdzie we wczesnej epoce żelaza istniała słynna biskupińska osada warowna zamieszkiwana przez ludność tak zwanej kultury łużyckiej.Na zabudowę wioski składały się budynki wykonane w technice zrębowej, oraz w technice słupowo – plecionkowej. Osada zamieszkiwana była przez ludność rzemieślniczą. Jej mieszkańcy zajmowali się między innymi: garncarstwem, rogownictwem, skórnictwem, kowalstwem, garbarstwem czy tkactwem. Wielu z nich zajmowało się również rolnictwem oraz rybołówstwem.
Dieta mieszkańców uzupełniana była przez znaną od tysiącleci gospodarkę łowiecko- zbieracką.
Dziś w miejscu istnienia wioski - okolnicy, na rekonstrukcji, spotkać można rzemieślników odtwarzających życie codzienne jej dawnych mieszkańców." info[http://www.biskupin.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&submenu=16&menu=16&strona=1]
Kolejnym punktem wycieczki była pierwsza stolica naszego kraju, GNIEZNO. Na miejscu byliśmy kilka minut przed południem. Pierwszym i jednym z najważniejszych miejsc, które zostały zwiedzone przez lutkowiaków była Katedra Gnieżnieńska.
W tym miejscu większość z nas, zwiedzała miasto na własną rękę, lub tworząc małe grupki.W moim przekonaniu miasto kościołów, z najważniejszym Katedrą Gnieżniejską w której zostali koronowani na Króla Polski [patrz zdjęcie]
W Gnieźnie znajdują się pomniki i monumenty pamięci. Upamiętniają poległych w wojnach czy powstaniach, a także pierwszych władców Polski. Są to:
pomnik Bolesława Chrobrego przy katedrze,
pomnik Mieszka I i Bolesława Chrobrego przy Muzeum Początków Państwa Polskiego,
pomnik św. Wojciecha przy kościele garnizonowym,
pomnik kard. Stefana Wyszyńskiego w katedrze,
pomnik Jana Pawła II w kościele bł. Bogumiła,
pomnik Powstańców Wielkopolskich 1918–1919, na cmentarzu św. Piotra i Pawła,
pomnik Powstańców Wielkopolskich 1806, na cmentarzu św. Piotra i Pawła,
pomnik Aleksandra Piotrowskiego – założyciela szpitala „Dziekanka”, na terenie tego szpitala,
pomnik Harcerzy Pomordowanych i Poległych za Ojczyznę - na skwerze im. Orląt Lwowskich,
pomnik ku czci poległych w latach II wojny światowej - na terenie Parku im. T. Kościuszki,
pomnik upamiętniający pielgrzymki Jana Pawła II do Gniezna usytuowany na Placu Świętego Wojciecha[62],
pomnik przyjaźni Polsko-Azerbejdżańskiej przy I Liceum Ogólnokształcącym
Przez Gniezno przebiega kilka szlaków turystyczne: Szlak Piastowski, Szlak Romański, Wielkopolska Droga św. Jakuba oraz Szlak Pałaców i Dworów Powiatu Gnieźnieńskiego. Ponadto w Gnieźnie są także szlaki piesze: żółty, niebieski, czerwony oraz Szlak Lednicki. Szlak żółty jest szlakiem pamięci ofiar II wojny światowej, a czerwony to szlak wyprawy gimnazjalistów trzemeszeńskich w 1863 roku, tak więc kilka godzin na zwiedzanie Gniezna to za mało, ale najważniejsze miejsca zostały zwiedzone : Archiwum Archidiecezjalne , Muzeum Początków Państwa Polskiego, Stary Ratusz z 1830 wraz z Rynkiem
Ci co nie wytrzymali kondycyjnie mogli odpocząć w strefie kibica, która znajdowała się nie daleko Bazyliki. Wyjazd powrotny zaplanowano na 17.00
